In mijn vorige blogs heb ik ook wel eens laten weten dat ik niet zo goed ben op grote hoogtes. Het zal wel met mijn leeftijd te maken hebben want vroeger had ik helemaal niet zo'n last van hoogtevrees. Als je foto's wilt maken van restauraties ontkom je er niet aan dat je af en toe de lucht in moet. Wat doe je dan? Jezelf hard toespreken als je de angst voelt opkomen en... dat werkt! Nou ja, voor een groot deel dan ; ).
Telefoontje
Gisteren stond ik veilig op de grond met mijn drone het werk van Jochem Duijts van Idéfix in Groningen te fotograferen toen ik van zo'n 54 meter boven me een telefoontje kreeg. Of ik toch met het bakje aan de enorme kraan naar boven wilde komen. Dat wilde ik graag maar... 54 meter!! Mijn avontuur op molen de Gooyer in Amsterdam vorig jaar nog diep in mijn geheugen gegrift, begonnen mijn benen al week te worden bij het idee. Deze watertoren was nog veel hoger! Toch wist ik een paniekgevoel te onderdrukken en stapte ik (eerst in een veiligheidstuigje gehesen) in het metalen mandje... je wilt je natuurlijk niet laten kennen.
Hoog in de lucht
Dankzij Daniëls stuurkunst en Jochems verhalen (om me af te leiden) kreeg ik niet de neiging over de reling te springen maar kwam ik uiteindelijk veilig boven. Na een tijdje durfde ik zelfs met één hand vastgeklampt aan het bakje waarin we stonden, foto's te maken. Niet veel later voelde ik me zelfs redelijk op mijn gemak en kon ik van het prachtige uitzicht genieten. Het filmpje hieronder maakte ik pas toen ik al ruim anderhalf uur boven was dus zo 'ontspannen' was ik zeker niet de hele tijd.
Trotseerloodjes
Wat heel mooi te zien was waren de "trotseerloodjes" of "dakloodjes" op het loden dak van de watertoren. Zelfs bovenop de punt waren ze te zien. Trotseerloodjes, leerde ik van Jochem, worden op plekken aangebracht waar een spijker het lood op het hout bevestigt om te voorkomen dat daar water langs loopt en er lekkage ontstaat. Er zijn heel veel verschillende trotseerloodjes maar daar vertel ik in mijn boek over restauraties later nog wel het een en ander over want dat is veel te interessant voor zo'n korte blog als dit.
In deze watertoren in Groningen (1912) worden o.a. appartementen gebouwd. Ik ben nog even met de lift naar boven geweest maar wat een schitterende huizen gaan dat worden! Rechts een trotseerloodje op de punt van het zinken dak.
Jochem bezig met het loden dak met op de achtergrond de geel gekleurde toren van de Groningse Akerk.
De touwen die om de basis van de punt geknoopt zitten waren voor twee helden die restauratiewerkzaamheden moesten uitvoeren, hangend aan de toren (!). Ik was zelfs blij dat ik in het bakje zat!
Aan zo'n touw is het natuurlijk heel belangrijk of de constructie waar je je levenslijn aan bevestigt wel sterk genoeg is. Ik geloof dat ze het een te groot risico vonden want uiteindelijk besloten de mannen het er niet op te wagen.
Record
Intussen werkte Jochem gewoon verder en na zo'n twee uur werd ik weer veilig met het bakje door Daniël op de grond gezet. Ondanks dat ik hier mijn hoogterecord heb gevestigd blijft mijn klim op molen de Gooyer nog steeds het engst wat ik ooit gedaan heb (zie blog). Ik denk dat ik dat heb te danken aan de twee mannen die mij hielpen mijn angst voor de 54 meter te overwinnen. Dus Jochem en Daniël, ik had dit niet willen missen, heel erg bedankt!
Nog even poseren om te bewijzen dat ik er echt ben geweest (foto Daniël)
#restauratie#erfgoed#monument#erfgoedfotograaf#monumentenfotograaf