Amsterdam, 's morgens om tien uur. Ik meld me zoals afgesproken bij molenaar Evert Schuurman aan de voet van de hoogste houten molen van Nederland, 'de Gooyer'. Het plan is dat ik de rietdekkers ga fotograferen die nog op ambachtelijke wijze rieten daken restaureren.
Hoogte
Evert vertelt me als goede molenaar, voor we klauterend en klimmend op de bovenste verdieping komen, dat deze molen op de gemetselde onderbouw van een stadsvuilwatermolen is geplaatst die ooit het water uit de grachten naar het IJ diende te pompen (dat was in in 1814). Op die onderbouw werd voor een passende constructie nog eens 3,5 meter extra opgemetseld zodat de totale hoogte tot aan de stelling ca. 7 meter werd. Hierdoor konden de Oud-Hollandse wieken (de totale vlucht telt 27 meter) voldoende wind vangen omdat zij boven de bebouwing uitstaken.
Angstzweet
Helemaal bovenin de kap is het nog even goed uitkijken waar je loopt omdat niet alle delen onder je voeten veilig zijn om op te staan en omdat er hier en daar een pin door de rieten muur steekt waar de vervaarlijke steiger aan is opgehangen. Ik kruip door het smalle gat naar buiten en moet even diep ademhalen: wat een enorme hoogte! De planken op de steiger boezemen me angst in omdat alles los lijkt te liggen en de gaten ertussen je een blik op de genadeloze diepte beneden gunnen. Evert ondersteunt me bij elke stap en ik volg gedwee alle zorgvuldige instructies zodat we ons heel behoedzaam over de smalle steiger voortbewegen naar waar de twee broers Arjan en Henry Visser aan het werk zijn. Als berggeiten lopen zij over de rieten kap met riet en gereedschappen te sjouwen, alsof we ons niet meer dan 30 meter boven de grond bevinden!
Henry en Arjan Visser aan het werk.
Als ik pas op dat moment vertel dat ik hoogtevrees heb veroorzaakt dat hilariteit onder de mannen maar ook enig ontzag, vooral als ze me zo ver krijgen dat ik op de korte 'trapjes', die slechts met haken door het riet gestoken aan een balkje zijn gehangen, nog hoger klim om hen te fotograferen. Nog nooit ben ik zo bang geweest maar ook zo gedreven toch door te zetten omdat dit een kans is die ik niet kan laten lopen.
foto: molenaar Evert Schuurman
Nu ondervind ik letterlijk dat de term 'angstzweet' niet een of ander verzinsel, maar een waar verschijnsel is. De warme zon deert me niet maar mijn shirt is in no-time nat en als ik later weer veilig op de benedenverdieping sta ruik ik ondanks mijn goede deodorant niet al te fris en voelen mijn benen als van pudding. Ik ben blij dat mijn volgende locatie, het Tylershuis, gewoon op de begane grond is! Je komt als fotograaf echt op de mooiste plekken maar je moet er toch wel wat voor over hebben om een paar mooie platen te schieten!
Arjan Visser aan het werk in de bovenste zolder van de molen
Meer over molen de Gooyer is te vinden bij eigenaar Stadsherstel Amsterdam en de pagina waar ook foto's van mij zijn geplaatst.
Een oud filmpje waar in hij is te zien: vimeo